Psychische stoornis een neurologische disfunctie of een stagnatie in de persoonlijke ontwikkeling?

Geplaatst op: 27/01/2023

De reguliere psychologie wordt voornamelijk gestuurd op diagnostisering en de psyché van de mens. Op basis hiervan wordt er gekeken naar de chemische balans in de hersenen in combinatie met gedragspatronen. Wanneer er een afwijking plaatsvindt, wordt aangenomen dat men lijdt aan een psychische stoornis. Zodoende wordt men behandeld met (cognitieve) gedragstherapie vaak in combinatie met medicatie om de symptomen te onderdrukken.

Echter, zoals het al zegt, het onderdrukt de symptomen. Binnen de reguliere behandeling wordt weinig ingegaan op de werkelijke onderliggende oorzaken van iemands disfunctioneren. Daarnaast, door hun interne strijd te classificeren als een psychische stoornis, wordt de kans om open te blijven staan voor innerlijke bewustwording en persoonlijke groei en ontwikkeling ontnomen.

Wanneer gekeken wordt naar bijvoorbeeld depressie, wordt aangenomen dat het hierbij gaat om een neurologische aandoening, waarbij er een tekort optreedt in neurotransmitters. De verstoring hiervan zou leiden tot bepaalde gedragskenmerken, waardoor men niet in staat is goed te functioneren.

Echter, kunnen psychische stoornissen toegeschreven worden aan neurologische disfuncties? Als geest en lichaam verbonden zijn, in hoeverre is een neurologische disfunctie dan echt de oorzaak?

In plaats van de focus te richten op neurologische disfunctie, is het van belang om de focus te verleggen naar de onderliggende oorzaken. Dit betekent dat men bewust moet worden van zijn innerlijke wereld.

Het gebruik van medicatie draagt hier niet aan bij, omdat medicatie zorgt voor afvlakking van emoties, waardoor men nog verder van zichzelf verwijderd raakt. Daarnaast zijn de gebruikelijke therapieën gericht op de psyché van de mens. Zodoende wordt het probleem benaderd vanuit het denkniveau, in plaats van vanuit het gevoelsniveau.

Echter, in contact komen met je gevoel wordt binnen de maatschappij niet gestimuleerd. Men wordt vooral opgevoed met het idee dat hij zijn verstand moeten volgen. Dit heeft generatieslang ertoe geleidt dat men niet emotioneel in verbinding is met zichzelf. Veel mensen zijn dan ook opgegroeid in een emotioneel onbeschikbaar gezin, waarbij er niet voldaan kon worden in de (emotionele) behoeften. Zodoende heeft men al op jonge leeftijd geleerd zijn emoties en gevoelens te onderdrukken en zich aan te passen aan zijn omgeving. Eigen behoeften worden verwaarloosd, waardoor vervulling gezocht wordt buiten zichzelf in termen van relaties, vriendschappen, werk, status en materialisme, wat tevens bekrachtigd wordt door de maatschappij. Zodoende blijft men, vaak op onbewust niveau, innerlijke conflicten ervaren tot ver in de volwassen jaren.

Zoals omschreven, ontstaan veel van deze conflicten op jonge leeftijd. In samenhang met de conflicten die worden ervaren op latere leeftijd kan dit leiden tot samenhangende geestelijke- en gedragsveranderingen. Wanneer men niet bewust wordt van zijn innerlijke wereld en zijn conflicten niet oplost, kan dit zelfs leiden tot biologische veranderingen wat zich uit in ziekte, chronische aandoeningen of neurologische disfunctie.

De oorzaak van psychische stoornissen, vanuit dit perspectief, ligt dan ook niet in neurologische disfuncties, maar omdat men te ver verwijderd is geraakt van zijn ware Zelf. Disconnectie van de ware Zelf begint bij velen al vanaf de geboorte. Wanneer men niet (emotioneel) in verbinding is met zichzelf, is hij niet in staat om een gezonde relatie met zichzelf op te bouwen. De stagnatie in de persoonlijke ontwikkeling die hierdoor ontstaat, kan leiden tot de ontwikkeling van een psychische stoornis, zoals een depressie.